Ահա այսպես, ամեն անգամ, երբ Երկիր մոլորակը հերթական իր պտույտը կատարում է արևի շուրջը, տարին բոլորում և փոխվում է։ Իրականում տարին, որպես ժամանակի միավոր, ոչ նոր է և ոչ էլ հին, ոչ էլ փոխվող է։

2018-ի ձմեռն այցի եկավ խորաշնանային գրաֆիկական գույներով, խոնավ ծառաբների ձյան անմար կարոտով և հեռավոր դաշտերում հանկարծ բուսնած մանուշակների գեղանկար անակնկալներով։ Այս ամենը ի՞նչ է խորհրդանշում...

«Այնքա՜ն հեշտ` գործարաններ ենք կողպել, հանքեր ենք փակել, հնոցներ ենք մարել. այնքա՜ն անխիղճ` ամբողջ անտառներ ենք հնձել, այնպե՜ս հիմարաբար` հոգիներս առևանգումի ենք մատնել այնպես համատարած ու արմատախիլ` ամբողջ ժողովուրդ ենք գաղթեցրել, որպես թե փարավոնի գերությունից ազգ ենք հանում ու ազգովին առաջնորդվում ավետյաց երկիր ու ավետյաց ազատություն։ Այդքան հեշտ ու հիմարաբար ու դաժան միայն թշնամու երկիրն են ավերում։ Կարո՞ղ էինք չավերել»։

Ռուսաստանում քաղաքագիտական, փորձագիտական հանրություններ շատ կան, սակայն դրանց մեջ Իզբորսկյան ակումբ կոչվածը առանձնանում է մի յուրահատկությամբ: Այս ակումբի անդամները գերազանցապես կոնսերվատիվ-նացիոնալիստական ուղղության ճանաչված մասնագետներ են (ընդ որում՝ ոչ միայն ռուս), որոնք խորանում են Ռուսաստանի ներքին ու արտաքին քաղաքականության հարցերի մեջ` իրենց վերլուծություններում ու մոտեցումներում բացառապես ելնելով ռուսական պետականության, ավելի կոնկրետ` կայսրապետության շահերից:

Մոլորակը չափուձևել փորձող ուժերը գիտեն, թե ինչ են անում: Եթե մինչ այժմ դրսի հետ կնքվող պայմանագրերը իրենց փուլային դանդաղ ընթացքի մեջ հնարավորություն էին ընձեռում դրանց խիստ անընդունելի պայմանների դեմ ընդդիմանալու փորձեր անել, հիմա այնպիսի հախուռն և միանգամից են կնքման իրավունքի հավակնում, որ պարզապես ոչ ժամանակ, ոչ էլ դրան հավասար ուժ կա՝ որևէ բան ձեռնարկելու համար:

Հրե աքաղաղը նախատոնական կրակ է շաղում վաճառասեղանների վրա, գնապիտակները պարզապես դաղում են, ամեն բան կրակի գնի է։

Ամանորի և Սուրբ ծննդյան տոների՝ ասես ժամանակից և իրականությունից մի քիչ կտրող և հեռացնող խորհրդի լույսը այս օրերին ներկա է յուրաքանչյուրի հոգում: Մեծ, թե փոքր, հարուստ, թե ոչ, նույն խոհերի հորձանուտի մեջ են:

Հայտնի Լի Կուան Յուն Սինգապուրի վարչապետն էր: Մարդ, որն ընդամենը 20 տարում Սինգապուրը դարձրեց օրենքի երկիր, ծաղկած երկիր, անկոռուպցիոն երկիր: Երբ 2008 թվականին ընտրվեցի Այգեստանի գյուղապետ, լցված էի իմ գյուղը շենացնելու Լի Կուան Յուի օրինակով: Հաղթանակից հետո, գյուղացիներիս ասացի, թե ինչ կատարվում է երկրում, մեզ չի վերաբերում, ով որքան է թալանում, մեր հարցը չէ:

Մարդկանց տեսակ կա, որին կարելի է անվանել «ամեն ինչից` մի քիչ», և որին պատկանում է Սոկրատ Հովսեփյանը: Ես էս մարդուն մի անգամ հրապարակավ ասել եմ, որ իրեն չեմ պատասխանելու, և պատճառն այն էր, որ «մի քիչ» դեմագոգ է, իսկ նման մարդկանց հետ լուրջ բանավիճելն անիմաստ է:

Այս օրերի թարս ու շիտակ իրար խառնած երթում ոչ ոքի չես զարմացնի՝ անարժեքն արժեքի տեղ անցկացնելով, սուտը՝ ճշտի, անարդարությունը՝ արդարության… Այդ ամենն այնքան է կյանքի նորմ դարձել, որ երեկվա անհաշտներն էլ արդեն նախկինում իրենց համար մերժելի կողմն են անցել, ու ստվարանում է այն, ինչը պետք էր արմատախիլ անել մեր կեցությունից: